Jack Brabham jest pierwszym Australijczykiem, który zdobył tytuł wyścigowego mistrza świata, i pierwszym kierowcą, i pierwszym kierowca, który wywalczył mistrzostwo na samochodzie własnej konstrukcji. W ciągu swej bogatej, 23-letniej kariery sportowej startował w 127 wyścigach GP, z czego 14 zakończyło się jego zwycięstwem, i 3-krotnie wywalczył tytuł najlepszego kierowcy wyścigowego na świecie. Znany był z odważnego, a jednocześnie przemyślanego sposobu jazdy, a także z ogromnej waleczności, dzięki której uznawany był za najtrudniejszego do wyprzedzenia. Za sportowe osiągnięcia Brabham otrzymał Order Imperium Brytyjskiego.
Urodził się w Sydney, a w 22 roku życia został już mistrzem swego kraju w wyścigach na owalnych torach ziemnych. Sukces ten powtórzył zresztą czterokrotnie, w latach 1948-1951, potem zaczął startować w poważniejszych imprezach: wyścigach górskich (był górskim mistrzem Australii w 1953) i wyścigach torowych. W 1955 wyemigrował do Anglii, gdzie brał udział w wyścigach za kierownicą samochodów Cooper. Jego talent i sukcesy zapewniły mu miejsce w fabrycznym zespole Coopera w 1957 , kiedy to firma przygotowywała się do wejścia na scenę wyścigów GP ze swym rewelacyjnym modelem z centralnie umieszczonym silnikiem i niezależnym zawieszeniem wszystkich kół na poprzecznych wahaczach. Właśnie Brabham w pełni zademonstrował zalety nowych rozwiązań konstrukcyjnych Coopera zwyciężając w latach 1959 - 60 w 7 wyścigach GP i zostając dwukrotnie, rok po roku, mistrzem świata. W 1961 na 2,7-litrowej wersji Coopera wziął udział w 500-milowym wyścigu w Indianapolis, zajmując 9 miejsce.
W tym roku Brabham założył własną wytwórnię samochodów wyścigowych, Motor Racing Devlopments. Wkrótce zakłady te zdobyły sobie doskonałą opinie i przez następne 10 lat wyprodukowały ponad 1000 różnego rodzaju samochodów - głównie F 2 i F 3, które odniosły wiele sukcesów na torach całego świata.

W 1962 Brabham wystawił do wyścigów GP swój własny samochód, a wkrótce powiększył swój zespół do dwóch wozów. Jednak poza zwycięstwami Gurneya w GP Francji w 1964 i Brabhama w drugorzędnych wyścigach o GP Australii, Austrii i Solitude w 1963 aż do końca półtoralitrowej formuły zespół Brabhama nie zapisał na swym koncie poważniejszych sukcesów.
Pierwszy rok 3-litrowej F 1, 1966, oznaczał dla Brabhama powrót na tor mistrza świata. Nowy model wozu F 1, Brabham BT 20, napędzany australijskim silnikiem Repco V8 okazał się zdecydowanie najlepszy w całej stawce, głównie dzięki wspaniałym walorom trakcyjnym, gdyż mocą ustępował kilku innym samochodom. Brabham zwyciężył w 4 wyścigach GP, a jego wóz zajął 1 miejsce w punktacji na najlepszy samochód mistrzostw. W 1967 utrzymuje się dominacja samochodów Brabhama w wyścigach GP. Tym razem mistrzem świata zostaje drugi kierowca zespołu, Hulme, a Brabham wywalczył tytuł wicemistrzowski. Jednocześnie zespół Brabhama bierze udział w wyścigach F 2, na samochodach napędzanych 1-litrowymi silnikami Hondy. W 1966 Brabham wygrał aż 8 wyścigów ! Dwa kolejne sezony GP przyniosły zespołowi Brabhama niepowodzenie: samochody wyposażone najpierw w nowy model silnika Repco, a potem w jednostki Cosworth pochodzące ze szczególnie nieudanej serii nie były w stanie nawiązać równorzędnej walki z czołówką. Natomiast w sezonie 1970 Jack Brabham był o krok od zdobycia 4 tytułu mistrza świata, lecz pech (Australijczyk dwukrotnie-w GP Monaco i GP Wielkiej Brytanii-utracił na ostatnim okrążeniu prawie pewne zwycięstwo) zepchnął go na 5 miejsce w końcowej klasyfikacji mistrzostw.
Po zakończeniu sezonu 1970 Jack Brabham wycofał się z wyścigów samochodowych.
 
 

Na podstawie:
Jan A. Litwin
Zarys Historii Sportu Samochodowego
wydawnictwa WKŁ 1980 

UXI