Jim Clark - kierowca wyścigowy należy do grona najlepszych kierowców w całej historii sportu samochodowego. Posiadał wrodzoną zdolność panowania nad samochodem w warunkach jazdy wyścigowej, pozwalającą mu na wyraźne górowanie nad przeciwnikami. Zwyciężył w 25 wyścigach Grand Prix, jeżdżac przez cały czas swej kariery w barwach brytyjskiej firmy Lotus.
Syn szkockiego farmera. Rozpoczął starty w latach 1956-58, biorąc udział w lokalnych imprezach za kierownicą DKW, a potem Porsche, Jaguara i Lotusa. W 1960 r. został zaangażowany do fabrycznego zespołu Lotusa gdzie wraz z Taylorem zdobył ex aequo mistrzostwo Wielkiej Brytanii w klasie F Junior. W następnym roku jeździł już w klasie F 2 i F 1. Pod koniec sezonu !961 na jego karierę poważnie wpływa śmiertelny wypadek podczas GP Włoch, kiedy to podczas kolizji samochodów Clarka i von Tripsa Ferari Niemca wypada z toru i wpada w tłum zabijając kierowcę i 11 widzów.
W 1962 Clark jest już zaliczany do czołówki europejskich kierowców wyścigowych - zwycięża w 4 wyścigach GP za kierownicą nowego, rewelacyjnego Lotusa 25, lecz szansę na mistrzostwo przekreśla defekt silnika podczas GP Afryki Pld.
Podczas trzech następnych sezonów wygrywa 16 wyścigów GP i zostaje powszechnie uznany za jednego z największych kierowców wyścigowych wszechczasów.
Zdobył dwa tytuły mistrza świata, wygrał serię Tasman w 1965 , w tym samym roku na Lotusie 38 pokonał elitę kierowców amerykańskich w ich koronnej imprezie: 500 mil Indianapolis (był pierwszym Europejczykiem który dokonał tego wyczynu od czasów zwycięstwa Thomasa na Delage w 1914).
Zwyciężał zazwyczaj w typowy dla siebie sposób: zaraz po starcie obejmował prowadzenie którego nie oddawał aż do mety.
Pierwsze dwa sezony 3-litrowej F1 (1966-67) nie były dla niego pomyślne, gdyż samochody Lotusa nie dysponowały dobrymi silnikami. Nie przeszkodziło mu to jednak wygrać w 5 wyścigach GP.
Początek sezonu 1968 wykazał przewagę Lotusów wyposażonych w silniki Cosworth, gdy Clark i Hill zajęli dwa pierwsze miejsca w GP Afryki Pld., otwierającym rozgrywki. Clark był głównym kandydatem do tytułu mistrzowskiego, lecz w niecałe trzy miesiące później zginął podczas wyścigu F 2 na torze Hockenheim, kiedy to jego Lotus z niewyjaśnionych do dziś przyczyn wypadł przy znacznej prędkości z trasy i rozbił się doszczętnie o rosnące na poboczu drzewa.
Śmierć Clarka miała szczególnie tragiczny wydźwięk, ponieważ był on uważany za uosobienie bezpiecznej jazdy i podczas trwania jego kariery nie przytrafił mu się żaden poważniejszy wypadek.
Jego rodzice za zgromadzone przez niego pieniądze stworzyli fundację jego nazwaną jego imieniem, finansującą badania zmierzające do poprawienia bezpieczeństwa w sporcie samochodowym.
 
 

Na podstawie:
Jan A. Litwin
Zarys Historii Sportu Samochodowego
wydawnictwa WKŁ 1980 

UXI