Dwukrotny mistrz świata, zwycięzca 14 wyścigów GP, długowłosy i wąsaty Graham Hill był jedną z największych indywidualności sportu samochodowego lat 60-tych. Jego błyskotliwa inteligencja i poczucie humoru, a jednocześnie upór, pracowitość i wyjątkowa zdolność koncentracji wyrównywały brak wrodzonych zdolności tej miary, jaką obdarzeni byli najwięksi mistrzowie, i postawiły Hilla w rzędzie najlepszych kierowców wyścigowych okresu powojennego. 
Początki kariery Hilla były bardzo trudne. Na podlondyński tor Brands Hatch dojeżdżał autobusem, pracował tam jako mechanik w szkółce kierowców wyścigowych, a za zarobione pieniądze startował w niedzielnych imprezach na wynajętym samochodzie. W tych ciężkich czasach przyszedł Hillowi z pomocą przypadek: pewnej niedzieli podwiózł go z toru do Londynu Colin Chapman, właściciel mało wówczas znanej niewielkiej wytwórni samochodów sportowych Lotus. Ta uprzejmość zadecydowała o dalszych losach Hilla - został mechanikiem Lotusa i miał od czasu do czasu możliwość startu na fabrycznie przygotowywanych samochodach tej firmy. Wkrótce wywalczył sobie miejsce w czołówce klubowych kierowców brytyjskich, a następnie w nowo utworzonym zespole wyścigowym F 1 Lotusa. Dwa lata startów w wyścigach GP nie przyniósł Anglikowi jednak większych sukcesów, głównie z uwagi na częste defekty prowadzonych przez niego samochodów. Zrażony, na początku 1960 przeniósł się do zespołu BRM. Właśnie za kierownicą nowego modelu BRM V 8 Graham Hill stał się sensacją sezonu 1962, zwyciężając w 4 wyścigach GP i zdobywając mistrzostwo świata.
Przez trzy następne lata Hill, nadal związany z ekipą BRM, zyskał sobie opinię jednego z najlepszych - trzykrotnie, rok za rokiem, został wicemistrzem świata. Często startował także w zawodach samochodów sportowych. W 1966 powtórzył sukces Clarka z poprzedniego roku, startując w 500-milowym wyścigu Indianapolis. W 1967 Hill rozstał się z zespołem BRM, którego samochody wyraźnie ustępowały rywalom po wprowadzeniu 3-litrowej F 1, i powrócił w charakterze "syna marnotrawnego" do teamu Lotusa. Tym razem samochody tej firmy należały do ścisłej czołówki w wyścigach GP i kiedy po tragicznej śmierci Clarka w 1968 Hill został pierwszym kierowcą zespołu, udowodnił jeszcze raz swoje niepospolite walory wygrywając 3 eliminacje i po raz drugi zdobywając tytuł najlepszego na świecie. W 1969 odniósł piąte w swej karierze na jednej z najtrudniejszych tras GP - na torze ulicznym w Monte Carlo (jest to do dziś absolutny rekord (do roku 1980 czyli ukazania się książki - jak jest teraz, dowiem się)), niestety pod koniec sezonu Anglik uległ bardzo ciężkiemu wypadkowi podczas GP USA, kiedy to na skutek pęknięcia opony przy prawie maksymalnej szybkości wóz wypadł z trasy i wielokrotnie przekoziołkował, rozbijając się doszczętnie. Hill został wyrzucony z samochodu (na kilka minut przed wyścigiem musiał na chwilę wysiąść z wozu i wsiadając nie zapiął pasów bezpieczeństwa). W wyniku kraksy doznał skomplikowanego złamania prawego stawu kolanowego.
Po kilku miesiącach wrócił na scenę wyścigów GP pomimo protestów lekarzy, lecz niestety nigdy już nie odzyskał dawnej wielkiej formy. Startował na prywatnym Lotusie, potem w zespole Brabhama, potem na amerykańskim samochodzie Shadow, jednak w wyścigach Gp nie odegrał już żadnej roli. Wielki mistrz stał się outsiderem. 
Do nielicznych sukcesów Hilla z tego okresu należały zwycięstwa w Pucharze GKN (nie zaliczanym do mistrzostw wyścigu F 1), w wyścigu F 2 na Thruxton, i - najcenniejszy sukces - triumf w 24-godzinnym wyścigu w Le Mans w 1972, kiedy to wraz z Pescarolo prowadził francuską Matrę.
W 1974 Hill założył własny zespół wyścigowy F 1 początkowo kożystając z samochodów Lola, a w następnym sezonie dysponujący już własnymi samochodami Hill-Ford. W 1975 po GP Wielkiej Brytanii Graham Hill zdecydował się na zakończenie bogatej kariery kierowcy wyścigowego i poświęcił się całkowicie prowadzeniu swojego zespołu Embassy-Hill Racing Team.
29 listopada 1975 Graham Hill poniósł śmierć w szczątkach swego samolotu, który roztrzaskał się podczas podchodzenia do lądowania we mgle w pobliżu lotniska Elstree pod Londynem. Wraz z nim zginął cały jego zespół wyścigowy.
 
 

Na podstawie:
Jan A. Litwin
Zarys Historii Sportu Samochodowego
wydawnictwa WKŁ 1980 

UXI